BENOÎT FELIX - VOIR QUE ÇA TIENT
07.09 - 31.10.2025
Eva Steynen Gallery is pleased to present Voir que ça tient, the third solo exhibition of Benoît Felix with the gallery.
Benoît Felix's exhibitions are always a feast for thought and vision. In his practice, the drawing becomes an object - playfully transformed into cut-out drawings that claim their own space.
The visitors are invited to engage in a playful dialogue with materials, objects, and perception. Felix's hand-cut-out drawings and sculptures explore the delicate boundaries between image, language, and form, where small stumbles and imperfections become part of the work. The exhibition comes alive through the shared attention and curiosity of both artist and audience.
After completing his art studies in Brussels, Benoît Felix (°1969) studied Lacanian psychoanalysis. This influences his work to this day. He continuously explores the relationship between language, body and image, engaging with art history and today's urgent questions.
Benoît Felix : “ I don't know. That's my starting point. Or rather, my starting line. It's as if I had to draw a line through knowing what I was going to do in order to begin. What I saw in that line was a drawing—not the drawing of something—rather the mark of a negation? That of a separation from what would otherwise have held me back from doing? This line drawn in front of me (most often at my feet) was also an edge: the edge of something that could then happen.
It is perhaps also as if I had to trace for myself the horizon towards which I was moving. Let me illustrate with this event: I am splitting wood for the winter. Suddenly something is there, there in front of me: "See that it holds." One of these pieces of wood, by the particular form it has taken - a form of resistance - stops me in my enterprise - that of splitting, breaking, cutting, reducing. It is a presence that I recognize there - and at the same time the destructive dimension of my enterprise appears to me: I suddenly say to myself that it would be good if others besides me could also see the destructive dimension of their enterprise and therefore stop.
What I suddenly see is that "It holds." It's actually the same thing I say to myself in the studio when suddenly what I was working on is imposed on me as - let's say the work - cutting, reducing, making holes, stretching it differently to the wall or to the space to see if it wouldn't look better... No, no! The question is suddenly no longer whether it's better: it's there.
What's there is neither better nor worse than anything else; it's there. "Voir que ça tient," "Templum," but also "Concetto spaziale," you'll see, it's a series of encounters. While I thought I was busy with something else entirely, it's also suddenly, faced with the obvious fact that I was making art, that I suddenly find myself there in front of it? And what do I see? I see that I didn't know.”
De tentoonstellingen van Benoît Felix (°1969) zijn steevast een feest voor denken en zien. In zijn praktijk ontsnapt de tekening van het papier en wordt een object - getransformeerd tot speelse uitgesneden tekeningen die hun eigen ruimte opeisen. Felix studeerde na zijn kunstopleiding in Brussel, Lacaniaanse psychoanalyse. Dat beïnvloedt tot op vandaag zijn werk. Hij onderzoekt voortdurend de relatie tussen taal, lichaam en beeld en gaat daarbij in op de kunstgeschiedenis en actuele, prangende vragen.
Benoît Felix: "Ik weet het niet. Dat is mijn uitgangspunt. Of liever gezegd, mijn startlijn. Het is alsof ik een grens moest trekken door te weten wat ik ging doen om te kunnen beginnen. Wat ik in die lijn zag, was een tekening – niet de tekening van iets – eerder het teken van een ontkenning? Van een scheiding van wat me anders zou hebben tegengehouden? Deze lijn, getekend voor me (meestal aan mijn voeten), was ook een rand: de rand van iets dat dan zou kunnen gebeuren.
Het is misschien ook alsof ik zelf de horizon moest traceren waar ik naartoe bewoog. Laat ik het met deze gebeurtenis illustreren: ik ben hout aan het kloven voor de winter. Plotseling is er iets, daar voor me: 'Kijk of het houdt.' Een van deze stukken hout, door de specifieke vorm die het heeft aangenomen – een vorm van weerstand – houdt me tegen in mijn onderneming – die van splijten, breken, snijden, reduceren. Het is een aanwezigheid die ik daar herken – en tegelijkertijd verschijnt de destructieve dimensie van mijn onderneming aan me: ik zeg plotseling tegen mezelf dat het goed zou zijn als anderen, behalve ikzelf, ook de destructieve dimensie van hun onderneming zouden zien en daarom zouden stoppen.
Wat ik ineens zie, is: 'Het houdt stand.' Het is eigenlijk hetzelfde wat ik in de studio tegen mezelf zeg, wanneer datgene waar ik aan werkte me ineens wordt opgedrongen als - laten we zeggen het werk - knippen, verkleinen, gaten maken, het anders oprekken tegen de muur of de ruimte om te kijken of het er niet beter uitziet... Nee, nee! De vraag is ineens niet meer of het beter is: het is er. Wat er is, is niet beter of slechter dan wat dan ook; het is er.
'Voir que ça tient', 'Templum', maar ook 'Concetto spaziale', je zult zien, het is een reeks ontmoetingen. Terwijl ik dacht dat ik met iets heel anders bezig was, is het ook plotseling, geconfronteerd met het overduidelijke feit dat ik kunst maakte, dat ik me er plotseling voor bevind? En wat zie ik? Ik zie dat ik het niet wist."
Views
Works
Press
Explore the playful tensions of Voir que ça tient through Emily Van Driessche’s insightful article ♥ link here.